Początki horoskopów w starożytnej Mezopotamii
Początki astrologii można odnaleźć w starożytnej Mezopotamii, gdzie Sumerowie, żyjący około 4 tysiące lat temu, zaczęli nadawać nazwy konstelacjom gwiazd. Choć część badaczy przypisuje ten wkład także Akadyjczykom, to właśnie Sumerowie zapoczątkowali ideę przypisywania ciałom niebieskim symbolicznych znaczeń. Obserwowanie nieba było dla nich nie tylko sposobem na śledzenie pór roku, ale także metodą przewidywania przyszłości. Gwiazdozbiory, które widzieli na nocnym niebie, stały się podstawą do tworzenia zodiaku.
Babilończycy, około 500 lat p.n.e., podzielili niebo na 12 równych części, które odpowiadały ruchowi Słońca wokół Ziemi. W ten sposób powstał system zodiakalny, który stał się fundamentem dzisiejszej astrologii. Konstelacje takie jak Baran, Byk czy Bliźnięta zyskały swoje nazwy i zostały przypisane określonym okresom w ciągu roku. Astrologia rozwijała się dynamicznie, a jej wpływy sięgały daleko poza Mezopotamię.
Wpływ Aleksandra Wielkiego na rozwój zodiaku
Kluczowym momentem w rozwoju astrologii było podbicie Egiptu przez Aleksandra Wielkiego w 330 roku p.n.e. Dzięki temu osiągnięcia astronomiczne starożytnych Egipcjan, Greków i Persów zaczęły się przenikać, co doprowadziło do ujednolicenia systemu zodiakalnego. Greccy astronomowie, kontynuując dzieło swoich poprzedników, dopracowali zodiak, który znamy dzisiaj. W starożytnych czasach pierwszy dzień wiosny łączono z pojawieniem się Słońca w gwiazdozbiorze Barana, co stanowiło ważny punkt odniesienia dla ustalania znaków zodiaku.
Słowo "zodiak" pochodzi z języka greckiego i oznacza „wyrzeźbioną postać zwierzęcą”. System ten zyskał popularność w starożytnej Grecji, gdzie konstelacje zostały ostatecznie nazwane, a znaki zodiaku zaczęły pełnić kluczową rolę w horoskopach. System ten miał na celu nie tylko opisanie cech osobowości ludzi, ale także przewidywanie ich losów.
Precesja Ziemi i zmiana położenia gwiazdozbiorów
Jednym z ważniejszych odkryć astronomicznych było stwierdzenie, że Ziemia nie krąży wokół Słońca w idealnie stałej pozycji. Zjawisko precesji, czyli zmiany osi obrotu Ziemi, spowodowało przesunięcie położenia gwiazd względem Ziemi na przestrzeni wieków. Odkryto, że gwiazdozbiory, które przypisano poszczególnym znakom zodiaku, zmieniają swoje położenie.
Już w II wieku naszej ery Klaudiusz Ptolemeusz, jeden z najbardziej znanych astronomów starożytności, zauważył, że Waga jest w rzeczywistości częścią Skorpiona i nazwał ją Szczypcami. Podobne spostrzeżenia miał później Mikołaj Kopernik. Dziś wiadomo, że gwiazdozbiory są w innych miejscach niż te, które były obserwowane tysiące lat temu. Precesja przesunęła oś Ziemi na tyle, że obecne znaki zodiaku nie odpowiadają w pełni rzeczywistemu położeniu Słońca w gwiazdozbiorach.
Zjawisko Wężownika i współczesna astrologia
Kiedy mówimy o znakach zodiaku, zwykle wymieniamy dwanaście tradycyjnych znaków, takich jak Baran, Byk czy Lew. Jednak astronomicznie istnieje jeszcze jeden gwiazdozbiór – Wężownik, który nie jest uwzględniany w astrologii, choć Słońce przebywa w jego obszarze przez około trzy tygodnie między 30 listopada a 17 grudnia. Z punktu widzenia astronomii Wężownik powinien być kolejnym znakiem zodiaku, jednak nie został wprowadzony do tradycyjnego podziału. Ciekawe co mnie czeka jutro....i jak widzi to horoskop.
Źródło: vva.pl/horoskop